Czwarta recenzja z copiątkowego cyklu Przy jedzeniu się (nie) czyta! – tym razem będzie prawdziwa smakowa mieszanka wybuchowa: odrobina słodyczy przyprawiona gorzką prawdą. Jednak zamiast kwaśnych min czekają niekontrolowane wybuchy śmiechu.
(Dla jeszcze niewtajemniczonych w cykl: klik klik po informacje tutaj!)
Jesteście gotowi na ostrą kulinarna jazdę bez trzymanki? Anthony Bourdain zabije Was śmiechem, rozbroi szczerością i opowie takie rzeczy o szefach kuchni, o jakich wam się nie śniło.
Od pierwszej strony wiedziałam, że to będzie książka, przy której jak nic popłaczę się ze śmiechu. Ba, nawet wcześniej niż od pierwszej strony. Wzięłam książkę do ręki, otworzyłam na chybił-trafił, a tam: Zasada pierwsza: uciekaj z hotelu najdalej, jak to możliwe. Zasada druga: unikaj miejsc, gdzie zbierają się tacy jak ty (to znaczy przyjezdni i turyści). Zasada trzecia: gdy znajdziesz nędzny bar wypchany po brzegi tubylcami, którzy najwyraźniej dobrze się bawią, wejdź, usiądź i zacznij pić. Już pana lubię, panie Bourdain.
Później jest już coraz lepiej. Jeśli myślicie, że tylko Bear Grylls zjada robaki na śniadanie, jesteście w błędzie. Bourdain robi to z nie mniejszą gracją. W końcu szkolił się w CIA (jak przystało na CIA, dla niepoznaki: Culinary Institute of America) i choć dziecięce plany zostania sławnym gangsterem albo wyjętym spod prawa kryminalistą spełzły na niczym (zbyt ciężka praca), Anthony nie zrezygnował z bezwzględnej ironii, bluzgania na lewo i prawo, zabijania błyskotliwym poczuciem humoru i wyzłośliwiania się na połowę kulinarnego świata. Fucha byłego szefa kuchni, obecnie kręcącego swój własny program podróżniczo-kulinarny Anthony Burdain: No reservations obejmuje, obok zajadania się smakołykami w najodleglejszych zakątkach świata i popijania ich miejscowymi alkoholami, takie uciechy, jak picie wódki ryżowej ramię w ramię z kambodżańskimi partyzantami, wgryzanie się w ugotowane, usmażone albo zapieczone w karmelu i nabite na patyczki pełzająco-bzykające rarytasy.
Jeśli spodziewacie się grzecznych tekstów o jedzeniu w stylu „och, co jest delikatniejsze: przegrzebki czy fois gras?”, czeka was rozczarowanie. Bourdain, zamiast tracić czas na takie rozważania, serwuje opowieści z kuchennego piekła rodem. Co dzieje się na zapleczu miłych, acz z jakiegoś powodu świecących pustakami barów? Dlaczego odpadnięte literki z neonu z nazwą restauracji są jak wielki, czerwony znak STOP krzyczący: „omijaj to miejsce z daleka!” I jak naprawdę wygląda wieczór w restauracji – ale nie z punktu widzenia gości, którzy niecierpliwią się, że zamiast 6 minut, na zamówione dania przyszło im czekać 8, ale z perspektywy szefów kuchni, kucharzy i kelnerów, którzy uwijają się jak w ukropie, próbując skoordynować swoje ruchy jak primabaleriny w rosyjskim balecie.
Kolejna książka amerykańskiego szefa kuchni jest chyba jeszcze zabawniejsza od jej pierwszej części. To zbiór felietonów publikowanych w różnych amerykańskich tytułach na przełomie kilku lat – a że felieton sam w sobie nie jest długi, tak też jest w tym przypadku – prosto, krótko i dosadnie. Anthony Bourdain nie jest typem kucharza do rany przyłóż, który, gdy masz zły dzień, przybiegnie do ciebie z paczką chusteczek o zapachu lawendy i będzie pocieszał tak długo, jak tego potrzebujesz. O nie. On wyciągnie cię do baru, zatarga do zatłoczonych i zadymionych pubów, których atmosfera postawi cię na nogi. Zrobi rundkę po okolicy, żeby pokazać ci, gdzie się dobrze je i nie gorzej pije.
A po kilku drinkach opowie parę ciekawych historii – tych, o których wszyscy po cichu mówią, ale nikt nie wie czy naprawdę się zdarzają.
Bourdain z rozbrajającą szczerością dopieka masowej gastronomii, z ironicznym uśmiechem podchodzi do właścicieli restauracji serwujących zbyt wyrafinowane potrawy, aby dało się je zjeść bez wyrzutów sumienia, że popsuje się skomplikowaną konstrukcję na talerzu. Amerykanin wyśmiewa się z celebrity chefs. Obrywa się w zasadzie wszystkim po kolei. Jamiemu Oliverowi czy Nigelli – choć jej może nieco mniej, bo mimo, że Nigella nie jest szefem kuchni i nie potrafi gotować – potrafi tylko dobrze zjeść, Anthony trzyma się swojego pierwszego kuchennego przykazania: Dobre jedzenie rzeczywiście prowadzi do seksu. A kto inny oprócz Nigelli potrafi tak seksownie mieszać makaron i łamać czekoladę na kawałki?
Przy tej książce będziecie śmiać się na cały głos. Niechybnie przypalicie obiad, bo od Kill Grilla nie sposób się oderwać. Zacznie wam burczeć w brzuchach przy rozczytywaniu się w opisach potraw przygotowywanych przez Anthony’ego. Zapragniecie wszystkiego smakować, zobaczyć na żywo miejsca, które opisuje i spędzić całą noc na słuchaniu zwierzeń szefów kuchni.
Anthony Bourdain – Głodne kawałki. Kill grill 2
Tłumaczenie: Wioletta Lamot
Wydawnictwo W.A.B.
Wydanie I
Warszawa 2011
Stron: 408
Co słodkiego mogło mi się skojarzyć z Kill Grillem? Tylko ciasto czekoladowe!
Ale żeby nie było za grzecznie, dodałam gorzką czekoladę z chilli. Tak jak w książce, jest wyraziście, ale nie za ostro, tak i ciasto – baaardzo intensywnie działa na kubki smakowe, bo chilli wyostrza smak czekolady. Ale nie jest ostre, jeśli ktoś nie wie, co jest dodane do środka, nie wyczuje przyprawy.
Jest pyszne!
Jest pyszne!
Niegrzeczne ciasto czekoladowe z chilli a’la Anthony Bourdain
Składniki:
- 250 g mąki
- szczypta proszku do pieczenia
- szczypta soli
- 250 g cukru
- 250 g margaryny albo masła (bardzo miękkiego)
- 2 prawdziwe, wiejskie jajka
- wielka łyżka dobrego kakao
- szklanka orzechów włoskich
- 1 tabliczka czekolady z chilli (lub 1 tabliczka zwykłej gorzkiej czekolady i szczypta zmielonego chilli – tak 1/4 łyżeczki)
- na polewę: 1 tabliczka gorzkiej czekolady
Przygotowanie:
1. Włóż wszystko do miski. Poza czekoladą.
2. Zmiksuj.
3. Czekoladę z chilli dodaj do środka, pokrojoną na małe kawałki, za to gorzką odłóż na polewę. Ciasto z czekoladą z chilli wymieszaj drewnianą szpatułką albo dużą łyżką.
3. Czekoladę z chilli dodaj do środka, pokrojoną na małe kawałki, za to gorzką odłóż na polewę. Ciasto z czekoladą z chilli wymieszaj drewnianą szpatułką albo dużą łyżką.
3. Posmaruj masłem (i posyp bułką tartą) blachę do pieczenia.
4. Wlej do niej ciasto.
5. Piecz ciasto w temperaturze 190 stopni C przez jakieś 50 minut. Sprawdzaj patyczkiem (czas może być dłuższy albo krótszy – mi zajęło to prawie godzinę). Po wyjęciu ciasta z piekarnika rozpuść gorzką czekoladę w miseczce postawionej na garnku z gotującą się wodą, a gdy przestygnie, polej nią ciasto.
Cykl recenzji Przy jedzeniu się (nie) czyta! powstaje we współpracy z portalem Bobyy.pl – także tam możesz znaleźć moje felietony literackie:
Comments
Asiu przeczytałam recenzję z zapartym tchem. Chyba powiększę ilość swoich pudeł z książkami :)
A ciasto? Uwielbiam czekoladowe i już
Pierwsza część była genialna! Pochłonąłem ją jednego dnia.. A skoro ta jest jeszcze lepsza.. Jak tylko skończę zakupiony wczoraj „Świat od kuchni”, biegną po KG2:)) BTW Super recenzja!!
Czekolada! najlepsze remedium na obecną pogodę :) Za książki Bourdaina muszę się zabrać, bo- sądząc po tytule- byłam przekonana, że zawierają przepisy na dania z grilla :P
Ciasto wygląda bajecznie. Jadłam czekoladę z chili, więc ciasto czekoladowe z chili też będzie rewelacyjne.
Karolinko, żeby nie było, ze cię namawiam do niecności ksiązkowych podczas przeprowadzki, ale TAK, powiększanie pudeł z ksiązkami zawsze jest zacne :)
Rudziku, nie nie, żadnych przepisów w niej nie ma ;)
Spencer – to ja sie chyba musze wziąć za „Świat od kuchni” ;)
Kolejna książka, którą dopisuję sobie na listę zakupów. Juz dwie z Twoich recenzji przeczytałam: Za oknem cukierni i Długi weekend. Kurcze, nie mogę doczekac się nastepnej recenzji, bo sa świetne! A czy będzie fajna książka? :)
Tak, będzie bardzo fajna ksiązka :)
Ja to ciasto wypróbuję w sierpniu, Kuchareczko i dam znać czy tak samo smakowało:)
Nigdy nie miałam w dłoni jego ksiązek, ale .. podoba mi się cholernie jego nazwisko w połączeniu z imieniem! :) Ma w sobie coś, nie wiem, jest to po prostu bombowy zestaw. ;)
Ha! Może jestem dziwna ;-).
A ciacho wspaniałe w Twoim wykonaniu Asiu Uśmiechnięta! :**
Narobiłaś mi smaka na lekturę książki. Myślałam, że będzie nudna, więc na nią nie polowałam. Chyba żałuję :/