Pierwszy raz w życiu tiramisu wyszło spod moich rąk. Zawsze robił je ktoś inny. Ale ale, przyszła ta wiekopomna chwila, kiedy to ja zapragnęłam upaprać się mascarpone (a potem dumnie dzierżyć w łapie michę i wyjadać resztki kremu). Fajna sprawa. Bez pieczenia, z gotowymi biszkoptami (tylko dobre kupić trzeba! ja się polubiłam z włoskimi – a przynajmniej napisy na opakowaniu były po włosku), cieniutką warstewką kakao i lekkim kremem mascarpone między tym wszystkim. A lekki, bo upuszystniłam go bitą śmietaną. Można na talerz, można widelcem, można nawet ładnie pokroić w kwadraty. Ale i tak najlepsze jest wyjadane łyżką z całej wielkiej formy. Jak wszystko.
W kwestii niezbyt może estetycznego, za to najsmaczniejszego na świecie wyjadania przebija chyba nawet wylizywanie masy z boków miski. Albo mieszadeł miksera po ubiciu kremu. Choć nie jestem do końca pewna, czy te mieszadła jest w stanie cokolwiek pobić. Nie, to chyba jednak za wielka konkurencja. Lider trzyma się mocno, ale tiramisu stara się jak może :)
Tiramisu
Składniki (na 4 wygłodniałe lub 6 pojedzonych osób):
- 750 g sera mascarpone
- 350 g śmietanki 30%
- 100 g podłużnych biszkoptów
- 110 g cukru pudru
- 1 mała filiżanka espresso lub likier kawowy
- 4 łyżki likieru amaretto lub pokruszone ciasteczka amaretto – wtedy pokruszyć je na biszkopty (oba pominęłam, ale można)
- 4 łyżki dobrego kakao
Przygotowanie:
W suchej misce ubij bitą śmietanę. W drugiej misce mascarpone wymieszaj z cukrem pudrem i dodawaj do tego stopniowo ubitą wcześniej śmietanę. Mieszaj drewnianą łyżką albo szpatułką, delikatnie. Biszkopty nasącz kawą z dodatkiem likieru (ja nasączałam samą kawą, lekko). W szklanym podłużnym naczyniu ułóż pierwszą warstwę biszkoptów, na spodzie. Przykryj warstwą kremu, na to połóż drugą warstwę biszkoptów i znowu krem. Całość posyp przez sitko kakao i wstaw koniecznie do lodówki – na co najmniej kilka godzin przed podaniem (a wcześniej przykryj szczelnie folią spożywczą, żeby zapachy z reszty lodówki nie odpachniły tiramisu).
Carlos Ruiz Zafon, Książę mgły
Jak powiedziałam ostatnio P., że lubi Zafona, usłyszałam w odpowiedzi (szczególnej odpowiedzi, bo pytającej): Lubisz fantastykę? No właśnie nie. Ale Zafon to nie fantastyka w czystej postaci. To jak Mistrz i Małgorzata – pod fantastykę to nie podchodzi w ogóle, mimo że jest czarny rozgadany kot i cała jego straż przyboczna, a z Małgorzatą dzieją się generalnie różne dziwne rzeczy i już prawie posądza się o schizofrenię, no ale koniec końców to jest nie to. Ale o Zafonie chciałam. Uwielbiam jego książki. Czwarta wydana książka, a napisana była jako pierwsza, tylko jak go jeszcze nikt nie znał, to nie chcieli mu jej nigdzie wydać. Przeczytałam w 3 godziny z przymusową przerwą na zajęcia, podczas których myślałam tylko, kiedy się skończą, żeby móc czytać dalej. To jedna z tych książek, której wcale nie chcesz odkładać, mimo że wiesz, że tu w brzuchu burczy, spać się chce, w radiu fajna piosenka, potańczyłoby się, no ale jednak nie, że woda na herbatę zdążyła się już trzy razy zagotować, a czajnik dostaje szału. Nawet jak ucieka ci autobus, coś się przypala, wewnętrzny mądry głos mówi: e, daj spokój. Czytaj tu!
Comments
A twoje wyszło świetnie :)
Irbisku, oczywiście że dasz radę!! To tiramisu jest proste i szybkie – nie ma w nim żadnych podchwytliwych elementów ;) Wcale nie jest trudne! Nie ma w nim jajek, ale bita śmietana. Wystarczy przekładać warstwy kakao i ubitego mikserem kremu, a na koniec posypać kakao. O, i wszystko. A jest pysznie :)
Śliczne zdjęcia! Robiłam tiramisu tydzień temu, ale patrząc na Twoje znów mam ochotę – cóż to za wspaniały deser!
Pozdrawiam:)
uwielbiam! jako jeden z niewielu kawowych deserów. i wiesz co ? marzy mi się wersja od podstaw: domowe biszkopty i domowe mascarpone:)
o tak, wyjadanie z miski jest fantastyczne i u mnie to chyba nawet wypiera te mieszadła :) a tiramisu jak zawsze ekstra
viri, domowe mascarpone musi byc pyszne! W życiu nie robiłam, ale o ile lepsze będzie takie niż kupne!
vinko – będę się pozbywać książek kucharskich, które mi już posłużyły, które wykorzystałam bezdusznie i chcę, żeby poszly dalej w świat przydawać się innym. Mam wśród nich dwie ksiazki o czekoladzie – jedna to inne wydanie tej ksiazki o czekoladzie ze wstążką – te same przepisy, tylko ksiazka jest kwadratowa i niebieska, a druga to wersja tej ksiazki po angielsku :)
Asiu, Twoje tiramisu jest takie domowe :) Jak patrzę na zdjęcie, to wydaje mi się, że łatwe do zrobienia, że ja bym zrobiła, smakowałoby mi i moim bliskim. Zauroczyłam się :)
jakie wspaniałe zdjęcia!
pamiętam smak tego deseru. niesamowity…
Oj uwielbiam tiramisu, ma coś w sobie czemu nie można się oprzeć