Czwarta recenzja z copiątkowego cyklu Przy jedzeniu się (nie) czyta! – tym razem będzie prawdziwa smakowa mieszanka wybuchowa: odrobina słodyczy przyprawiona gorzką prawdą. Jednak zamiast kwaśnych min czekają niekontrolowane wybuchy śmiechu.
(Dla jeszcze niewtajemniczonych w cykl: klik klik po informacje tutaj!)
Jesteście gotowi na ostrą kulinarna jazdę bez trzymanki? Anthony Bourdain zabije Was śmiechem, rozbroi szczerością i opowie takie rzeczy o szefach kuchni, o jakich wam się nie śniło.
Od pierwszej strony wiedziałam, że to będzie książka, przy której jak nic popłaczę się ze śmiechu. Ba, nawet wcześniej niż od pierwszej strony. Wzięłam książkę do ręki, otworzyłam na chybił-trafił, a tam: Zasada pierwsza: uciekaj z hotelu najdalej, jak to możliwe. Zasada druga: unikaj miejsc, gdzie zbierają się tacy jak ty (to znaczy przyjezdni i turyści). Zasada trzecia: gdy znajdziesz nędzny bar wypchany po brzegi tubylcami, którzy najwyraźniej dobrze się bawią, wejdź, usiądź i zacznij pić. Już pana lubię, panie Bourdain.
Później jest już coraz lepiej. Jeśli myślicie, że tylko Bear Grylls zjada robaki na śniadanie, jesteście w błędzie. Bourdain robi to z nie mniejszą gracją. W końcu szkolił się w CIA (jak przystało na CIA, dla niepoznaki: Culinary Institute of America) i choć dziecięce plany zostania sławnym gangsterem albo wyjętym spod prawa kryminalistą spełzły na niczym (zbyt ciężka praca), Anthony nie zrezygnował z bezwzględnej ironii, bluzgania na lewo i prawo, zabijania błyskotliwym poczuciem humoru i wyzłośliwiania się na połowę kulinarnego świata. Fucha byłego szefa kuchni, obecnie kręcącego swój własny program podróżniczo-kulinarny Anthony Burdain: No reservations obejmuje, obok zajadania się smakołykami w najodleglejszych zakątkach świata i popijania ich miejscowymi alkoholami, takie uciechy, jak picie wódki ryżowej ramię w ramię z kambodżańskimi partyzantami, wgryzanie się w ugotowane, usmażone albo zapieczone w karmelu i nabite na patyczki pełzająco-bzykające rarytasy.
Jeśli spodziewacie się grzecznych tekstów o jedzeniu w stylu „och, co jest delikatniejsze: przegrzebki czy fois gras?”, czeka was rozczarowanie. Bourdain, zamiast tracić czas na takie rozważania, serwuje opowieści z kuchennego piekła rodem. Co dzieje się na zapleczu miłych, acz z jakiegoś powodu świecących pustakami barów? Dlaczego odpadnięte literki z neonu z nazwą restauracji są jak wielki, czerwony znak STOP krzyczący: „omijaj to miejsce z daleka!” I jak naprawdę wygląda wieczór w restauracji – ale nie z punktu widzenia gości, którzy niecierpliwią się, że zamiast 6 minut, na zamówione dania przyszło im czekać 8, ale z perspektywy szefów kuchni, kucharzy i kelnerów, którzy uwijają się jak w ukropie, próbując skoordynować swoje ruchy jak primabaleriny w rosyjskim balecie.
Kolejna książka amerykańskiego szefa kuchni jest chyba jeszcze zabawniejsza od jej pierwszej części. To zbiór felietonów publikowanych w różnych amerykańskich tytułach na przełomie kilku lat – a że felieton sam w sobie nie jest długi, tak też jest w tym przypadku – prosto, krótko i dosadnie. Anthony Bourdain nie jest typem kucharza do rany przyłóż, który, gdy masz zły dzień, przybiegnie do ciebie z paczką chusteczek o zapachu lawendy i będzie pocieszał tak długo, jak tego potrzebujesz. O nie. On wyciągnie cię do baru, zatarga do zatłoczonych i zadymionych pubów, których atmosfera postawi cię na nogi. Zrobi rundkę po okolicy, żeby pokazać ci, gdzie się dobrze je i nie gorzej pije.
A po kilku drinkach opowie parę ciekawych historii – tych, o których wszyscy po cichu mówią, ale nikt nie wie czy naprawdę się zdarzają.
Bourdain z rozbrajającą szczerością dopieka masowej gastronomii, z ironicznym uśmiechem podchodzi do właścicieli restauracji serwujących zbyt wyrafinowane potrawy, aby dało się je zjeść bez wyrzutów sumienia, że popsuje się skomplikowaną konstrukcję na talerzu. Amerykanin wyśmiewa się z celebrity chefs. Obrywa się w zasadzie wszystkim po kolei. Jamiemu Oliverowi czy Nigelli – choć jej może nieco mniej, bo mimo, że Nigella nie jest szefem kuchni i nie potrafi gotować – potrafi tylko dobrze zjeść, Anthony trzyma się swojego pierwszego kuchennego przykazania: Dobre jedzenie rzeczywiście prowadzi do seksu. A kto inny oprócz Nigelli potrafi tak seksownie mieszać makaron i łamać czekoladę na kawałki?
Przy tej książce będziecie śmiać się na cały głos. Niechybnie przypalicie obiad, bo od Kill Grilla nie sposób się oderwać. Zacznie wam burczeć w brzuchach przy rozczytywaniu się w opisach potraw przygotowywanych przez Anthony’ego. Zapragniecie wszystkiego smakować, zobaczyć na żywo miejsca, które opisuje i spędzić całą noc na słuchaniu zwierzeń szefów kuchni.
Anthony Bourdain – Głodne kawałki. Kill grill 2
Tłumaczenie: Wioletta Lamot
Wydawnictwo W.A.B.
Wydanie I
Warszawa 2011
Stron: 408
Co słodkiego mogło mi się skojarzyć z Kill Grillem? Tylko ciasto czekoladowe!
Ale żeby nie było za grzecznie, dodałam gorzką czekoladę z chilli. Tak jak w książce, jest wyraziście, ale nie za ostro, tak i ciasto – baaardzo intensywnie działa na kubki smakowe, bo chilli wyostrza smak czekolady. Ale nie jest ostre, jeśli ktoś nie wie, co jest dodane do środka, nie wyczuje przyprawy.
Jest pyszne!
Jest pyszne!
Niegrzeczne ciasto czekoladowe z chilli a’la Anthony Bourdain
Składniki:
- 250 g mąki
- szczypta proszku do pieczenia
- szczypta soli
- 250 g cukru
- 250 g margaryny albo masła (bardzo miękkiego)
- 2 prawdziwe, wiejskie jajka
- wielka łyżka dobrego kakao
- szklanka orzechów włoskich
- 1 tabliczka czekolady z chilli (lub 1 tabliczka zwykłej gorzkiej czekolady i szczypta zmielonego chilli – tak 1/4 łyżeczki)
- na polewę: 1 tabliczka gorzkiej czekolady
Przygotowanie:
1. Włóż wszystko do miski. Poza czekoladą.
2. Zmiksuj.
3. Czekoladę z chilli dodaj do środka, pokrojoną na małe kawałki, za to gorzką odłóż na polewę. Ciasto z czekoladą z chilli wymieszaj drewnianą szpatułką albo dużą łyżką.
3. Czekoladę z chilli dodaj do środka, pokrojoną na małe kawałki, za to gorzką odłóż na polewę. Ciasto z czekoladą z chilli wymieszaj drewnianą szpatułką albo dużą łyżką.
3. Posmaruj masłem (i posyp bułką tartą) blachę do pieczenia.
4. Wlej do niej ciasto.
5. Piecz ciasto w temperaturze 190 stopni C przez jakieś 50 minut. Sprawdzaj patyczkiem (czas może być dłuższy albo krótszy – mi zajęło to prawie godzinę). Po wyjęciu ciasta z piekarnika rozpuść gorzką czekoladę w miseczce postawionej na garnku z gotującą się wodą, a gdy przestygnie, polej nią ciasto.
Cykl recenzji Przy jedzeniu się (nie) czyta! powstaje we współpracy z portalem Bobyy.pl – także tam możesz znaleźć moje felietony literackie:
Comments
Unikam jedzenia w restauracjach jak tylko się da. Wolę się czasami sama namęczyć. Mam kolegów w szkole gastronomicznej. Oj dzieje się na kuchniach. Po takich opowieściach już nigdy nie wchodzi się do knajpy tak samo jak wcześniej…
Uwielbiam Twoje wpisy ,nie tylko te piatkowe,jednak te piatkowe sa juz jakims uzaleznieniem.Ksiazka wg twojej recenzji musi byc swietna…ogladam czesto taki cykl programow (tutaj w Niemczech)wlasnie o podobnym temacie…wiesz jaki efekt z ich ogladania??naprawne unikam jedzenia w resteuracjach(no ok czasem idziemy)ostatnio nawet obrzydzilam sobie wyjazdy na wakacje do tzw letnich kurortow(turcja, tunezja itd…ale to nie ta bajka-wiec nie bede sie tu rozpisywac:)
A ciacho superaste.
noooo dla samej nazwy to te ciasto chyba warto upiec :D
Ale wygląda smakowicie
Ale świetne ciacho!:)
Jako Paula, dodam coś do komentarza Pauli: ja sobie wyobrażam, jak to ciastko spada na książkę…zatrzymanie rytmu serca murowane. :P
serio serio :) jest tylu fantastycznych Antków na świecie :D Banderas, Bourdain , Hopkins i mój syn :P
Witaj,
zapraszam do mnie po wyróżnienie :-))
http://waniliowo.blox.pl/2011/07/Wyroznienie-i-podziekowanie.html
Sandra, w takim razie ja te zaczynam wielbić antkowych panów :D Bo Antek to jest w ogóle śliczne imię, jak byłam mała, to nawet miałam (i nadal mam! siedzi na regale :) ) fioletowego pajacyka z białymi falbankowymi gaciami – i uwielbiam go, jest najlepszą zabawką świata ;)
Pluskotko – i plask! polewą do dołu, czyli na kartkę :D Oj nie, na szczęście do tego nie doszło :)
Judiku, margot – dziękuję dziewczyny!
Basiu – a tak, ona tak potrafi ;) I ja Was ciepło pozdrawiam na odległość. Bardzo bym chciała znowu do Was zajrzeć, w tym roku niestety nie dam rady, ale może w przyszłym, w celach zakupowo-ksiązkowych. Nie chce Wam sprawiac kłopotu Basiu :)
Ninette – mam doświadczenie tylko z kawiarnią, która jest zresztą przefajna, ale podejrzewam, że w restauracjach dzieją się czasami dantejskie sceny ;)
Ewam – a ja bym chętnie posłuchała tej innej bajki :) Oj, jak żałuję, że u nas takiego programu nie ma! Chociaz nie, jest, na tvn style, kazdy odcinek poświęcony jest innemu zawodowi, np. hotelarzom, kucharzom, sprzątaczkom, etc. Tylko mam wrażenie, że mimo że czasem jada po bandzie, to i tak w wersji light i nie wszystko mówią ;)
Wypiecz wymaluj, ślicznie dziękuję, już pędzę!
Uwielbiam Anthony’ego! Bardzo często oglądam jego programy :)
Takie ciasto czekoladowe przydałoby mi się na początek dnia…bo tak pochmurno za oknem… pysznie się prezentuje :)