Dziś kolejna recenzja z copiątkowego cyklu Przy jedzeniu się (nie) czyta! Z włoskimi smakami: pomiędzy kartkami i na talerzu. Nie wiesz o co chodzi? Informacje o moim copiątkowym cyklu felietonów kulinarno-literackich Przy jedzeniu się (nie) czyta! znajdziesz tutaj.
Mam przy okazji zapowiedź – od października „Przy jedzeniu się (nie) czyta!” zmienia swoją formułę z cotygodniowego na dwutygodniowy. Zmiana ma związek z moim natłokiem zajęć, których liczba rośnie lawinowo i od października powiększy się o kolejne sprawy. Ale mam nadzieję, że nie odczujecie przejścia na tryb dwutygodniowy zbyt mocno. Nie zamierzam rezygnować z pisania recenzji poza cyklem, układania pysznych przepisów i wypiekania coraz to nowych słodkości. Poza tym wierzę, że efekty zmiany będą bardzo pozytywne – pozwolą mi wybierać jeszcze lepsze i bardziej wartościowe książki, o których regularnie będę się rozpisywać.
Piękni dwudziestoletni. Ona samotna i po przejściach, on – romantyk ze złamanym sercem. Spotykają się, miłość wybucha i od tej pory żyją długo i szczęśliwie. Idealny przepis na życie? Guzik prawda!
Jak na lekką powieść z włoskim klimatem w tle, zaczyna się dość niestandardowo: od pogrzebu. Peppi, Włoch mieszkający prawie całe swoje życie w Stanach Zjednoczonych, po śmierci swojej żony stwierdza, że nie może mieszkać sam (jak na prawdziwego Włocha przystało), zbiera wszystkie swoje rzeczy i wraca do Villi San Giuseppe, małej włoskiej wioski, w której się urodził i wychował.
I tu zaczyna się prawdziwe życie. Peppi z gracją pakuje się w zabawne tarapaty, z których wyciąga go przyjaciel z dawnych czasów i właściciel fabryki słodkości, Luca, oraz jego córka Lucrezia, która po śmierci męża zaczyna rządzić zakładem ojca żelazną ręką. Pracownicy w popłochu chowają się przed nią po kątach i boją się przekazywać jej jakiekolwiek negatywne wiadomości. Jedyną osobą, która dostrzega w niej ludzka twarz jej Peppi, który z szerokim uśmiechem na ustach i wielką michą oliwek w ręku stara się ja przekonać, że lekarstwem na jej upierdliwość są właśnie owe oliwki. Włosi wyleczą cię ze wszystkiego przy pomocy jedzenia. Jesteś smutny? Zjedz makaron. Przygnębiony? Kawałek domowej pizzy. A na upierdliwość są oliwki. Szczęście po włosku!
Pezzelli napisał kolejna dobra książkę. I choć to już jego piąta (a licząc wszystkie książki o Toskanii i Włoszech, które od jakiegoś czasu zdominowały półki w polskich księgarniach, już dwudziesta-któraś), wcale nie powtarza schematu poprzednich czterech. Jest tak, jak ma być. Jak we włoskiej paście ugotowanej al dente: z wyważonymi smakami, nie za słodko i nie mdło. Książka odpowiednio przyprawiona, aromatyczna, z karuzelą pysznych smaków. Do tego włoski małomiasteczkowy klimat, który od jakiegoś czasu pociąga mnie coraz bardziej i prawdopodobnie jeszcze kilka książek, a skończy się tym, że któregoś dnia spakuję walizkę i pojadę zobaczyć na własne oczy wszystkie te słoneczne cuda.
Dużym atutem Pezzellego są jego bohaterowie. W niczym nie przypominają amerykańskich romansów (Pezzelli urodził się i dorastał w amerykańskim Rhode Island, w rodzinie o włoskich korzeniach), gdzie dwójka młodych gniewnych spotyka się, nagle bucha między nimi miłością i jak gdyby nigdy nic postanawiają zerwać ze swoim dotychczasowym życiem. Ona pracuje w wielkiej korporacji, niby jest szczęśliwa bo osiąga sukcesy, ale jednak czegoś jej brakuje, a uświadamia to sobie, kiedy pewnego deszczowego dnia spotyka na ulicy księcia w markowym garniturze (współczesna zbroja), z szarmanckim uśmiechem na ustach proponującego jej podwiezienie do domu (ale nie na białym koniu), żeby nie zamoczyła eleganckiej spódnicy i nie pogubiła po drodze drogich szpilek (jak kopciuszek). Można nabawić się cukrzycy.
Dlatego tak lubię powieści Pezzellego – są lekkie i letnie, ale nie głupkowate. Historie wymyślone, ale nie nierealne. Nie cukierkowe, a ciepłe, miłe, przyjemne. Takie, o których długo po przeczytaniu się jeszcze myśli. I które się wspomina tak, jakby się tam było i na własne oczy widziało zdarzenia opisywane w książce. Jak niezapomniane wakacje w Villi San Giuseppe.
__________________________________
Peter Pezzelli – Dom w Italii
Przekład: Małgorzata Hesko-Kołodzińska
Kraków 2011
Wydanie pierwsze
Stron: 298
Wydawnictwo:
Na głodnego nie czyta się za dobrze. Ale coś słodkiego i włoskiego… Nie mogłam wpaść na co mam ochotę. W końcu – bingo! Dzisiaj nie będzie na słodko. Od dawna chodziły za mną prawdziwe włoskie paluchy. Ciepłe, miękkie w środku, z chrupiącą skórką. I znalazłam przepis idealny.
Pizzowe paluchy
(od Ines)
Składniki:
- 1 kostka drożdży
- 2 łyżki cukru
- 2 szklanki ciepłego mleka
- 1 kg mąki
- 2 jajka + 1 do posmarowania
- duża szczypta soli
- olej
- gruboziarnista sól – do posypania
Przygotowanie:
Pokruszyć drożdże, dodać cukier, 2 łyżki ciepłego mleka, 2 łyżki mąki, przykryć i odstawić do wyrośnięcia (ja zostawiłam swoje na 40 minut). Do dużej miski wsypać mąkę, sól, dodać roztrzepane jajka, zaczyn, pozostałe mleko, wyrobić, nie dodawać więcej mąki. Jeśli ciasto bardzo sie lepi, dodać trochę oleju. Odstawić na 15 -20 min. Posmarować rozmemłanym jajkiem, posypać gruboziarnistą solą. Piec do zarumienienia (ok. 10-12 min) w temperaturze 200-220 stopni C. Zbyt długo trzymane w piekarniku staną się twarde.
Cykl recenzji Przy jedzeniu się (nie) czyta! powstaje we współpracy z portalem Bobyy.pl – także tam możesz znaleźć moje felietony literackie.
Comments
Włoskie klimaty to coś zdecydowanie dla mnie;) pyszne te Twoje paluchy;)
Książkę mam juz dawno na liście do przeczytania, dzięki za potwierdzenie. Paluchy idealne!
Zachęciłaś mnie do przeczytania ksiażki. Oglądałam ją sobie dziś w Empiku nawet, ale ciagnęlo mnie to thillera kryminalnego i nie wiem co kupić haha;D.
A że czytam dużo i różnie, wiec nie wiem, moze i to i to? ;-)
A paluchy pizzowe pysznie sie zapowiadają Asiu :*
miało nie być na słodko a tu wszyscy tak słodzą że się można …
w kwestii formalnej – czy ciastu drożdżowemu wystarczy 10 minut? moja babcia placek drożdżowy piekła godzinę. te paluchy są cieńsze ale wg mnie to za mało.
fred
Lejdi i atinko – dziękuję i cieszę się, że lubicie recenzje. Nie rezygnuje z cyklu, ponieważ też go bardzo lubię – poza cyklem będę też pisać recenzje z normalnej blogowej formie, więc na pewno ich tu nie zabraknie:)
Madziu – mysle, że z Twoim uwielbieniem Włoch, ksiązka baardzo by ci sie spodobala :) buziaki! :*
Fred – dziękuję za Twoje uwagi, cóż, słodzenie nie jest chyba niczym złym, wręcz przeciwnie. Odpowiadając na Twoja kwestię formalną – tyle wystarczy. Ciasta drożdżowe piecze się dlużej, bo są większe, jednak małe rzeczy max kilkanaście minut – podobnie jak bułeczki drożdżowe. Podobnie jak twoja babcia piekę placek godzinę, czasem nawet ponad, ale nie bułki ani tym bardzije paluchy. Jesli jednak uznasz, że po 12 minutach są za malo rumiane, zawsze możesz potrzymac je kilka minut dłużej, pilnując jednak, żeby sie nie zrumieniły za bardzo – wtedy mogą być twarde.
Pozdrawiam!
Nie zgadzam się z fredem – wydaje mi się, choc nigdy nie pieklam paluszków, że 10-12 minut im w zupełności wystarczy. Jak pieczenie bulek.
Chyba zaczynam niedowidzieć. :) Spojrzałam na zdjęcie, gdy post się wczytywał i się zdziwiłam, że wędzisz makrele. :P A to paluch taki ciemny w moim monitorze.
Cześć, ja mam pytanie do tego przepisu: http://bookmeacookie.blogspot.com/2010/08/chinskie-ciasteczka-z-wrozba_02.html czy te kartki jak się je włoży do tego ciasta, to mam je czymś posmarować czy nie? bo nie wiem czy się nie rozerwą.
pl.
Nie rozerwą się, niczym nie smarować :) Moje karteczki do środka zrobiłam z pasków zwykłej kartki A4, papier taki jak do drukarki, więc najzwyklejszy – nie rozrywają się, nie przecierają, nic złego się im nie dzieje podczas pieczenia :)
Bardzo lubię Twój cykl „przy jedzeniu się nie czyta” :) a pizzowe paluszki musiały być pyszne!:)