Tym razem to nie książka do ciasteczka, a ciasteczko do książki będzie dodatkiem. Bo książka warta obsadzenia w głównej roli. Napisanie czegokolwiek historycznego o Polsce, jeśli nie ma się na nazwisko Davis i zrobienie tego tak, żeby się chciało czytać – graniczy z cudem. Chyba, że bardzo interesuje się historią, to zwracam honor, wtedy podejrzewam, że większość książek historycznych zaciekawia. Ale bierzmy ogólnie – takich, którym historia kojarzy się ze szkolną traumą (trzymam rękę w górze). O co chodzi?
Tak mnie podniosło na duchu, że trauma jest większościonarodowa (na ogólnonarodową możnaby się obrazić). Historia była dla mnie męką i kara największa na świecie zaraz po fizyce i biologii, a ciut przed matematyką. Zamiast dojść do wniosku, że jestem ani do ścisłego tego, ani do humanistycznego tamtego (w efekcie do niczego), wytłumaczyłam sobie, że oferta szkoły jest niestargetowana na mnie. Ale żeby się o tym przekonać, musiałam pójść na studia, bo jedynymi przedmiotami, jakie lubiłam, były plastyka i technika – i nic poza tym. Muzykę też miałam straumatyzowaną.
Ale wracając do książki. Idealna dla kogoś, kto historii nie trawi. Bo królowie sami wbijają się do głowy. Ciężko nie zapamiętać Leszka Czarnego, który „był ciemny jak tabaka w rogu” i cierpiał na impotencję. Dla odmiany – Leszek Biały był biały, bo czysty. Kazimierz Odnowiciel smaruje farbą po ścianach, a Kazimierz Wielki, gdyby wychodziło Wprost, zostałby Człowiekiem Roku tego tygodnika 37 razy. Ogórkowi i Pękalskiemu w pas się kłaniam za ten poczet. Prześmiesznie ilustrowany i z czymś, co mnie niesamowicie urzekło, bo jest niestandardowe: małymi koronami nad numerami stron. Cudo. Uwielbiam takie rzeczy. Gdyby ktoś też miał fioła na punkcie takich drobiazgów, w książce Martina Lindstroma Zakupologia numeracja jest tylko po prawej stronie – i od razu dwunumerowa, np. 2,3, po obróceniu kartki nic i dopiero na następnej stronie: 4,5, na odwrocie znowu nic, a kolejna: 6,7… i tak dalej. No mówię wam, super!
Ale do książki musi być ciasteczko. Nie da się tak na sucho.
Ciasteczka są banalnie proste do zrobienia i – sztuczka – mają mało cukru, a są słodkie. Bo? Bo banan. Taki dojrzały, zaczynający ciemnieć jest idealny. Na ogól nikt nie sięga po banany, na których zaczynają pojawiać się już ciemne kropeczki, a to błąd – bo takie są najsłodsze. Nie sypnęłam też cukrem dlatego, żeby nie zdominować innych smaków. Przesłodzone ciasteczka z bananem przestają być bananowe, a zaczynają smakować jak milion innych: po prostu słodkich. Banan się gubi. No i jest jeszcze miękkie owocowe oczko. U mnie aroniowe. Niesamowicie fajnie to smakuje, bo w pierwszej chwili czuje się aronię, potem kruchość ciasteczka i na końcu lekki bananowy smak.
Staromodne ciasteczka bananowe z dżemem
Składniki na 30 sztuk:
- 125 g masła lub margaryny
- 30 g cukru
- 1 żółtko
- 190 g mąki ziemniaczanej + jeśli trzeba do podsypywania
- 1 duży dojrzały banan (jak macie takiego lekko bazowego i już miękkiego, to nawet lepiej)
- dżem lub powidła – u mnie dżem z aronii
Przygotowanie:
Utrzyj masło lub margarynę z cukrem na gładką, puszystą masę. Dodaj żółtko, mąkę ziemniaczaną i rozgniecionego wcześniej widelcem banana. Dokładnie wymieszaj łyżką lub łopatką.
Utocz z ciasta niewielkie kuleczki (wielkości mniej więcej małych orzechów włoskich). Ułóż na blasze wyłożonej pergaminem, każda lekko spłaszcz i zrób pośrodku wgłębienie. Wypełnij je dżemem. Wstaw do piekarnika nagrzanego do 175 stopni C, piecz w środkowej części przez 15 minut.
(ach, konwalie – ciasteczka staromodne, to i robione dawno – w konwaliowym sezonie)
Michał Ogórek, Adam Pękalski, Poczet królów polskich
Kilka moich słów na temat książki do odtraumatyzowania historii – wyżej.
Comments
…ja to bym się przy Tobie roztyła….moja córka historyk….
Tez bym sobie poczytałą jakąs ksiażke ale narazie po prostu czasu brak. Ciasteczka cudne
Rękę do góry unoszę traumą historyczną ogarnięta:), ale książka i ciasteczka pierwsza liga:)
Bardzo wgledne te ciasteczka i niesamowicie szybkie w wykonaniu.
A z recenzje ksiazki dzieki. Kupie dla mojego dziecka. Sama mam traume historyczna, ale ja jestem umysl scisly, wiec wszystko co trzeba wykuc na pamiec to nie dla mnie.
Dziękuję Babeczki! :) Ta książka jest do polecenia wszystkim, którzy się jeszcze uczą – szczególnie w gimnazjum i liceum – żałuje, że wtedy mi nie wpadła w ręce. Bo to takie normalne podejście, które szybko wbija do głowy różne fakty. A w pkp – ja znam rozwinięcie skrótu aż z dwoma brzydkimi słowami Mikimamo ;)
urocze ciasteczka, takie małe oczka
a historię…bardzo lubiłam i to właśnie epokę królów najbardziej. kto z kim i dlaczego :) wstęp do książki jest genialny
heh,zachęcająca książka. Do zapisania na jakiś prezent dla gimnazjalisty..
A ciasteczka,wyglądają ślicznie..i mam pytanie: czym różnią się w smaku/konsystencji od klasycznych kruchych ciasteczek z mąką pszenną,a nie ziemniaczaną…?
Asiu, będę dziś robić te ciasteczka. Z jednej porcji Ci wyszło tyle co na zdjęciu, czy robiłaś z 2 porcji?
Mrau! Cudowne, po prostu cudowne :D Uwielbiam takie książki i choć problemu z zapamiętaniem królów nigdy nie miałam, to i tak chciałabym posiadać w swojej biblioteczkę tę pozycję :D
A ciasteczka ciekawe, z tych co to nie muszą być pieczone na złoto, jak cranberry noel? :]
Zapraszamy do przyłączenia się do powstającej listy POLSKICH blogów kulinarnych: http://polskieblogikulinarne.blogspot.com/
Pozdrawiamy:)